Bugünde güneş yine doğdu.Yine umut oldu yeni doğan gün bana.Her acının kalbimde ki yarasından öbür günüme pansuman olmuş şekilde kalkıyorum.Yaramın iyileşmesi derinliğine ve darbesine göre değişsede henüz iyileşmediğini görmedim.Allahta göstermesin.Kendi kendime şunu benimsedim birnevi, yeni bir gün doğuyor ise benim için yeni bir umutta doğacak.Ne sancılı uzun gecelerde.Ne geçmeyecek diye uyandığım sabahlarda ilerleyen zamanın her şeyi geçirmesiyle uyandım.Diyeceğim o ki umut aslında geçmek bilmeyen zamanda.Geçmek bilmeyen zaman diyorum da birazcık kıymet bilmezlik mi yapıyorum acaba? Çünkü çaresi zaman da olsa bir ilacı var yaranın bir yaradanı var.Yarayı veren yaradan her zaman çaresini de verir. Eskiden mutlu olmasını çözüm bulmasını daha mı iyi beceriyorduk acaba?Daha mı küçüktü acılar. Belkide büyüdükçe büyüyen sorunlarımız büyüdükçe büyümekten nefret ettirdi bizi.

Büyüdükçe yalnız kaldık belki de.Yalnız kalmakta bize hiç iyi gelmedi.Yalnız kalmak tek olmak değildi ki. Bizim gibi düşünmeyenlere susmamızdı. Hakkımızı arayamamızdı.İfade edememekti hislerimizi.Acımızı anlatamamaktı.Anlamamaktan korkmaktı.Sevdiğinin yolundan.Hedefinin peşinden şaşmaktı belkide bunlardan en az birine mecbur kalmaktı.Öyleyse hepimizin bir yalnızlığı var.

Benim yalnızlığımda anlaşılmamaktadır.Anlaşılmadıklarım o kadar çok ki anlamadıklarını gördükçe hevesim kaçtı anlatmaya.    Yüzüm gözüm gülse de ne az güldü bu kalbim. Hep affettim sanılsa da ne çok kırgın.Hep sevildiğini sansa da yürek ne çok sevilmedi.Şu buruşturur dediklerinde umursamamıştım bu kadar. Ta ki gözyaşları buruşturana kadar göz altlarımı.Bazen olmasını istiyorum da ne kadar istersem o kadar olmuyor.Artık kendim bile mutlu olduğuma inanmıyorum.Aman kırılma diyenler aman hayatıma girmeseydiniz diyorum.Amanlar neyseler o kadar çoğaldı ki çoklukların içinde azalıyorum. Birbirimize geç kalıyoruz ya da birbirimizde kalamıyoruz ya biz eksiğiz ya da karşımızda ki fazla. Bazen mutluluğu hissediyoruz ama hissettiğimiz yerden hislerimizi çalıyolar. Hayat böyle devam ederken devam edemediğimiz çok zaman oluyo. Acı çekerken yüz kişinin içinde biriz. Mutluyken  bir kişiyken biniz.Göklere çıkacak olsak yüksekten korktuk.Yerden kaldırdıklarımız yere düşürdü bizi. Hala bekliyorsak bir şeyleri Geleceğinden değil geleceğini beklediğimizden