İnsan aşkta hep kaybeder mi? Sorusu ile açtım bugün de gözlerimi. Bütün gece kalbimin guruldamasıdan beynime yaptığım haksızlıkları düşündüm.Belki de kaybetmeye yönelik oynadık hep bu oyunu ya da yanlış kişilerle oynadık.Bir gün o kalbi kırık ama kırık olan kalbinin varlığını unutmuş birini gördüm karşımda. Bir gün gördüğüm o, bugün gördüğüm onlar oldu. Çünkü her gün bir ondan daha gördüm. Kalbi kırık sevdiğiniz kişinin kalbini onarmak için kendi kalbinizden vazgeçtiğinizden beri kalbimizin acısını şu boğazlarımız daki acıdan anlıyoruz.

Sevmeyi,sevilmemeyi,öfkeyi,nefreti,terkedilmeyi atıyoruz hep içimize,içimize attığımız hiç bir şeyi içimizden atamıyoruz. İmkansızı sevmek bizi yorsa da biz yorulmaktan hiç vazgeçmiyoruz. Anlaşılmamaktan korktuğum için çok susmuşluğum var.Belki de anladıkları halde hangi imkânsıza imkan olur ki yapacakları diye düşünüyorum. Kaçmak çok kolay olsa da kaçamıyor bazen insan. Kolay olana bile cesaret edemediğimizde hayatın zor olduğunu anlıyoruz. Sizde bazen birini bir kokuyu birine ait olmayı birinin sizi sevmesini birine güvenmeyi yanındayken kalbinizin ağzınıza gelmesini, yanınızdan gitmeden gitmesinden korktuğunuz insanın olmasını özlemediniz mi? Bencede çok özlediniz. Aşk için ölmek istesek öldürdügü için üzülmeyecek insanlara ölmüş olmak korkutuyor bizi. Biz aşka cesaretliyiz de aşk bize cesaretsiz. Her gün koştuğumuz aşka her gün dizimiz kanayarak yeniliyoruz. Gizliyoruz saklıyoruz kanayan yaramızı. Gizliyoruz ki yaramıza tuz basmasın kimse sadece biz bilelim onu. 

Gözümüzden sakındığımızın gözünde hiç yokuz.Kalbimizi söküp atanın kalbi olduğuna da şüphe duymuyor değilim.İnsan bile bile yürürmü imkânsız da? Her şeyi göze almışda olsak göz görünce gönül katlanmıyor işte.Bu gönül kolay vazgeçemiyor zor sevdiğinden.Zoru sevdiğinden anlamayacak insana anlam yükledikte ne oldu ki? Ne olacaksa oldu da olan en cok bize oldu.

Görünüşe göre unutmuşsun diyenlerle görünüş her zaman yanıltır diyenler aynı kişiler.

Biri olmalı,hep olmalı.Dün bugün değil.Yarın öbür gün.