İNSANLARA SEVGİ BESLEMEK VEYA BUNU ONLARA HİSSETTİRMEK,

ZOR OLMASA GEREK.

“Sizin hiç mi dünyadan başka derdiniz, tasanız yok mu? Çokça paranız olsa ne olacak sanki veya dünyanın en güzel evi, arabası sizin olsa ne olacak. Akşama kadar çalışıp sabaha kadar dinlenemeden her gün robot gibi işe gidip gelmekten başka ne işe yarıyorsunuz siz? Duygusuz insanlar.” Demek geliyor bazen içimden bazı insanlara. Bazı diye ayırıyorum, çünkü bir takım robotlaşmış insanlar bunlar. Hayatlarında hiç duygularına yer vermiyorlar. Kendilerini işlerine veya bazı uğraşlarına o kadar kaptırmışlar ki eşlerine, çocuklarına hatta kendilerine bile zaman ayıramaz olmuşlar. Oysa bizim sevdiklerimizden üstün, başka ne olabilir ki?

Sevgi, esirgenemeyecek kadar güzelken, insanlar neden bu kadar sevgi paylaşımında cimri oluyor? Aklım almıyor doğrusu. En azından hayatına yoldaş olan eşinden veya bir parçası olan çocuklarından neden esirger ki insan sevgiyi? Nasıl bu kadar bencil bir canavara dönüşür? Paranın verdiği sarhoşluğa aldanıp, “ailemin geleceği için” yalanına da sığınıp birilerinin kölesi olamaya nasıl mahkûm oluyorlar? Anlayamıyorum. Sanırım bunların cevaplarını bulana kadar da “anlayamayacağım.”