4 ay önce başladım işe. İlk tecrübemdi ve ben çok zorluk çekiyordum. Çalıştığım departmanda tek bayan olmamın çekingenliği de eklenince daha da zorlaşıyordu benim için. İş arkadaşlarım bana bu zorluğu hissettirmemeye çalışıp, bana yardımcı olsalarda kaç kere bırakıp gitmeyi düşündüm. "nasılsa giderim ben, bu şekilde devam edemem" düşünceleriyle birlikte bir baktım 1 ay geçmiş. Ve ben işe de, iş ortamına da, arkadaşlarıma da alışmışım. Arkadaşlarımla kurduğum yakınlık, tek bayan olma sıkıntımı bile unutturmuş.

İçlerinden bir tanesiyle aynı vardiya da çalışıyorduk ve daha çok zaman geçiriyorduk ve bana işi öğrenmemde yardımcı oluyordu. Ve zamankla gelişen arkadaşlığımızla muhabbetimiz arttı ve biz iki iyi arkadaş olma yolunda ilerliyorduk. Onunlayken zaman çabuk geçiyor,gülmekten karnıma ağrılar giriyordu. Hep "sen hiç yaşlanmazsın, sayende bizde yaşlanmayız" diye takılırdım. Ama bir gün, bir anda nazar mı değdi diye düşündüren bir soğukluk girdi aramıza. Ben kızdım,kırıldım. Farkında olmadan ben onu kırmışım. Ve birlikte zaman geçirirken gülen yüzümüz. Bir anda birbirimize karşı asıldı ve birbirimizin yüzüne bile bakmaz, iş dışında konuşmaz olduk. Aslında nedenini bile söylemeden bir anda muhabbeti kesmiş olmasına çok kızıyorudum ama içten içe de bu duruma gelmiş olmamıza üzülüyordum. Çok kere konuşmayı düşünüp, sonra o niye düşünmüyor deyip vazgeçmiştim. Aslında ilk başlarda yine konuşmaya çalışan, nedenini soran bendim. Ama o inatla ne nedenini söylüyür, ne de konuşuyordu. Ve aradan geçen bir ayın sonunda gururumun bütün engellemelerine rağmen, bana yardım etmesi için Rabbime dua edip dikildim karşısına. "Daha ne kadar birbirimize surat asacağız. Sorun ne ki bu kadar inat edip, konuşmuyorsun?" dedim. Sorularıma tam cevap alamasamda yavaş yavaş konuşmaya başladık. Ve konuşmadığımız süre içinde birbirimize kızdığımız durumları tartışıp,açıklığa kavuşturduk. Ben yine de asıl sorumun cevabını alamasamda, konuşabiliyoruz artık sanırım. "zamanı var" diyor. "nedenini öğrenmenin." "Şimdi olmaz. Zamanı gelince her şeyi ayrıntılı anlatacağım, sen de anlarsın." diyor. Şimdi söyle diyorum. "Zamanı var" diyor. "İyi" dedim en sonunda. "Zamanı gelince anlatırsın." 

Gururumun koyduğu taşlara takılmama izin vermeyip, yolumu açtığı için şükrettim Rabbime. Ve bekliyorum şimdi. Pişman olmamayı, pişman etmemesini ve yeniden eskisi gibi olabilmeyi..