Hangi çaresiz yalnızlığımızı unutabiliriz ki . 

"Artık çok yoruldum" demekten bile derin yorgunluklar hissederken...

Abaküs hesabında sayılamayacak ,hesap makinelerin de toplanamayacak ve yedi günün yirmidört saatine yayılmış üçyüzaltmışbeş günlük acılarımızın; bir metronom vuruşu gibi rutine bağlanmışlığı hissettirdiği düşüncelerimiz ne zaman duracak?

Ne kadar çok travmamız var aslın da yaşarken. Hepimizin dertleriyle, içsel acıyla baş etme yöntemi farklı... Ve istisnasız her hayatın kahramanı derin yok oluşlara rağmen sürekli mevcudiyetini var etme çabasın da...

Herkes kendi acılı döngüsünden çıkış için sayısız çabalamayı hergün, duraksamadan yerine getirmeye uğraşıyor. Çıkış lazım, çıkış şart fakat her çıkış bizim için bir aydınlığın sebebi de olmuyor.

Her fert kendi yaşam algoritmasında ki sonsuz sayıda ki değişkenin, her güne uyarlanmış farklı farklı rastgelelik ihtimalin de ki kaderi yaşamak adına ; çok bilinmeyenli bir denklemin sağlamasını yapma telaşın da... Hayat ihtimal hesaplarından sıyrıldığın da, her birey sonsuz zamandaki sınırlanmış vakitlerin sahibi, aynı zaman da ihtimalen de olsa kullandığı ömrün kahramanı.

Kişi kendi zamanın ve yaşantı döngüsünün kahramanıdır. Ve nefes aldığı sürece yaşantısındaki sonsuz mücadele yönteminin mucididir.