Savaşın ortasında kalmış gibiydi sanki.Bir anda cephede en önde savaşma cesaretini bulmuştu kendinde.Koştu ileriye doğru fakat tereddütte kalıp geri çekildi.Onun savaşı düşmana karşı değildi.Kendi içinde kalbiyle savaşıyordu.Neden kalbine savaş açmıştı?Kendini duygusuz,hissiz olarak tanımlıyordu.Duygularını yok eden,kalbinden parça koparıp giden insanlar değil miydi onu böylesi karmaşaya iten.Onlara neden savaş açmıyordu ?Eski defterleri açmak yaralarını daha da kanatacağından bu savaşı kalbiyle başlatması daha doğru geliyordu ona.Bu savaşta silahlar değildi konuşan.Aklını kurcalayan ne varsa kalbine soruyordu cevaplarını.Kimi zaman aradığı cevapları buluyordu kimi zaman derin bir sessizlik hakimdi.Kalbi susma hakkını kullanıyordu sanki.Uzun bir süre de konuşmamıştı.Kalbi böylesine susarken derin boşlukta boğulmaktan korkuyordu.Bazen pes edip duygularını sorgulama cesaretini yitiriyordu.O kadar yorgun o kadar bitkindi ki.Savaşacak gücü olmadığını hissediyordu fakat pes edip geri çekilecek birisi değildi o.Pes etmek sadece korkakların işidir.Oysaki o hayattaki en cesur insanlardan biri olarak görüyordu kendini.İç dünyasında açtığı bu savaştan kaçamazdı.Herkese karşı cesaret gösterisi yaparken neden kedine kendine karşı çekingendi?Kalbindeki mahkeme yüzüne gerçekleri vuracağından olsa gerek cesaret edemiyordu.Nereye kaçacaktı?Gidecek bir yeri var mıydı ?Doğrulardan,gerçeklerden,hayattan bir kaçış var mıydı?Her nereye gitse kalbini de oraya götüreceğinden kaçmaktan vazgeçti.Sonunda kendini o mahkemeye teslim etti.Hakimde,savcıda,avukatta kalbinin ta kendisiydi.İnsanın kendini yargılaması başkalarını yargılamaktan daha zordu.Tek celsede karar verilmişti.Verilen kararda : "Duygular asla yok olmaz,derinlerde bir yerlerde saklanmaktadır.Onları uyandırmak senin elindedir.Kalbini sorgulayamayan,hayatla saklambaç oynayan,cesaretsiz,korkak insanlar hiçbir savaşı kazanamazlar.Kendi içinde savaş açan insan ise hiçbir zaman galip gelmez.Kazandığın tek şey cesaretliliğini göstermiş olmandır."diyordu.