Karanlık hakimdi gök yüzüne...

Siyah tonlarını daha da çok bastırmıştır bu şehrin sokaklarına.

Işıklar puslu olmuş , yollar ise tozlu.

Diye mırıldanıyordu adam göz yaşlarının eşliğinde.

Elindeki sigarasından derin bir nefes daha çekti...

Tıpkı ellerini elleriyle çeker gibi

Bir damla yaş daha da derinden koptu !

Bütün şehir zifiri siyaha teslim oldu o son damlayla

Ve yazmaya devam etti....

Benim adım aşk !

Ben istanbulun sevdasında büyümüş bir kalemim.

Yüreğimde sahteler yoktur !

Çocukluğum göremediğim bir boyacı sandığı üzerinde , elleri boyalı olarak geçti !

Benim sevdam şiirlerdir

Sözlerdir

Bazen mutluktur

Bazen ise hüzündür ama hep gerçeklerdir !

Bir yüreğin titreyişinde yazıyorum , sözlerimi yüreğine

Seslenişlerinin arasında

Benliğimden yırtılarak " SEN " olarak yazıyorum !

Kelimeler beynimi parçalarken , ben sözcüklere anlam katarak sen olarak yazıyorum !

Dokunuşlarının ardından gelen gizem ile , hayallerin ortasında yazıyorum !

uçsuz bucaksız bir karanlığın nefesindeyim şimdi

Sol yanım uçurumlarda

Bir seslenişti oysa ki nefese nefes olan yüreğimden !

Yürekler gerçektir Yar !

Sevdası sözleridir...

Dokunuşlar deyişler ve seslenişler hep sensin !

Uzun bir yolun aydınlığı olan gözlerine ;

Gülüşlerine ve seslenişlerine  haykırıyorum...

Uuzun uzun çınlasın yüreğinde !

Aşk Olsun gecende ! Ben Olayım Gündüzünde !

Kalem : Oktay Koç