Herseyin guzel oldugu cocukluk yillarimin donum noktasini dusunuyorum. O zaman 10 yasindayim. İnsanin gozune hersey pembe gorunebilir miydi ? Bana gorunmustu, hersey guzeldi. Kardesimle beraber yurudugumuz okul yolumuz bile. Degisimi tam olarak o yolda yasamak igne deligine ipi sokamamak kadar hayal kirikligi. Evet o yasli adam bizi kandirmisti arabasina alip bize hediyeler vermisti. Kardesim okuldan ayrilana kadar bisorun yoktu. İkimiz yalniz kalinca onun bana yaptigi seyler yapmak isteyipte engelledigim seyler ipin delikten gecmesini sagladi, yanlis biseyler oluyordu ama cocuk aklim yada aradigim sevginin onda olusu sureci uzatmisti. Yipranmistim sonunda, yada buyuyup genc kiz olmustum da diyebiliriz. 

Hayatimin geri kalaninda beynimin kosesinde duran bu ani beni gitgide ele geciriyordu, hareket ve tavirlarima yansimisti ve sonunda artik ben ben degildim kendini tanimayan rahatsiz bir kizdim. Gittigim onca doktorlarin, terapistlerin hatta ictigim onca hapin hic bir faydasi yoktu. Gece olunca yine anilarimla basbasa kalan bendim, sirtimi ceviremedigim bir gecmisim, dusunmekten kactigim bir gelecegim vardi. O igneyi cikartmanin vakti gelmisti cunku bu dikiste ters giden birseyler vardi. Ucuncu girisimimde tam basaramasamda artik cevremdekilerin dikkatini cekmistim. 

Tahmin edebildiniz mi bilmiyorum yine de soylemekte fayda var; ucuncu intihar girisimimdi. Bu zamana kadar boyle ciddi bi sekilde donut alamamistim. Bu sefer galiba basardim diyordum icimden. Kalp atislarimin yavasladigini hatirliyorum.. Bilincimi kaybetmeden once hastanenin sari duvarlari ve serumumla kesisiyordum. Asistan doktor bi ara gelip "boyle gulmeye devam et ciddiyetin farkinda bile degilsin " demesiyle sanirim bu hayatimin son tribi diye dusunmustum. 

Ne yapip edip beni geri dondurmuslerdi ve ben yine beceriksizligimden yakiniyordum. Uyandigimda yanimda annem ve babam vardi onlari oyle gordugumde kendimi tutamadim ve o 10 yasindaki kiz gibi aglamaya basladim. Donmustum iste tekrar onlarin gozlerine bakiyordum. Bunu neden yapmistim ? Simdi hersey daha mi guzeldi? Bilmiyorum bircok sorunun cevabini bilmedigim gibi.. Kalp atis hizimi kontrol ediyorlardi uyuyakalmamam gerekiyormus kendimi annem icin uyumamaya zorluyordum herseyimi o an onun gozleri icin verebilirdim. 

Hastaneden cikarken yapilacaklari listesine o adamin evine gidip gecmisimle yuzlesmeyi eklemistim.. Eger cesaretimi toplayabilirsem ve o korkusuz kiz olabilirsem bunu yapacaktim bundan adim kadar emindim.. Ama gidip ne yapacaktim acaba onu orda bulabilecek miydim? Kendimi sasirtmiyorum tekrar tekrar bilmedigim sorularla beynimden kan gelmesini sagliyorum.. Umarim dikisimi tamamlayabilirim ..