Çok uzun zamandır haber alamıyorum ondan, epey bi oldu hissetmeyeli, sahi neydi bu muazzam belirsizlik. Bu boşluk beni istiyor, samimiyetim yavaş yavaş terk ediyor kişiliğimi, gülümsemem el sallıyor uzaktan, bakışlarımdansa mektup var.. Kafam karışıyor, telefonu iliştiriyorum kulağıma ve başlıyorum durak ile ev arasında yürürken konuşmaya. Telefonun ucunda kimse olmadığını bile bile. Sırf insanlar deli zannetmesinler diye 'Dostum' diyorum telefondaki sessizliğe ve anlıyorum yapraklarla dolu sokakta geçerken o boşluğun sebebini.. Ve neden hiç dolduramadığımı. Sebebi kimsesizlik ve ben kimsesizliğimi 'kimse' ile doldurma çabasındayım. Evet dostum eve geldim. Bu gece de bana iyi geceler.✌ #gülmekiçinbimola