Ve o gitti !

Karardı bir anda herşey, kapkara oldu, zift karası, katran karası, aşk karası.

Kanaviçelerine kırmızı gül işleyen kızların gülleri karardı, 

bolkon çiçekleri karardı, gök karardı, yer karardı,

karardım, ağladım, yandım.

Zehirli sarmaşıklara dolandı bedenim, 

her hücrem acılar içinde kıvrandı, 

sızılarımdaki yaralarımdan kara kanlar damla damla aktı yerlere.

Vasat şiirlerim karardı, 

siyah keskin bıçaklarla kesildi kelimelerim, yaralandı harfler.

O gitti !!

Küstü düşlerim, hayallerime yürek kırıkları battı.

Ateşler siyah yandı, bir kibrit alevi kadar mutluluk vardı,

siyahlara düştü kırmızı alevler, yankıları vurdu acılarımın dağlara,

inledi bir şehir, inledim, dinmedim.

Korkuyorum kefenlerde kararcak diye.

O gitti ! Kurşun kalemlerim bile tükendi.

O gitti ! Şiirlerim öldü.

O gitti ! Zaten hiç gelmemişti.

Ahu Öztürk