Ben hapsedildiğim bu hayatta güler yüzlü olmaya zorlandım ağladığımda şımarıklık oldu ama gariptir ki sevindiğim zamanlarda kızgınlıkla karşılandım o yüzden ağlama işini uyumadan önceye sevinmeyide arkadaş ortamına bıraktım sinirli agrasif ve huysuz biriydim kaldıramıyordum hayatımdakileri küçük yaşta büyük acılar çekmiş birden fazla kez bu çirkin ve yaşlı hayatı terketmeye çalışmış ama başaramamıştım herşeyi affedebilirdim belki ama gözlerimin önünde ölen biri vardı kendi kendini mahveden böyle rahat yazdığıma bakmayın gözlerimden akıttığım yaşlar senelerin acısıyla doludur.Her seyi yasayan bilir ya bunu yaşayan biri varsa benim gibi ve hala gülebiliyorsa bana yardım etmesini isterdim siz hala bilmeseniz de benim acılarımı hissetmenizi umuyorum kırılmayın gücenmeyin o kadar kolay değil söylemek ben nerdeyse 7 senedir bu acıyı cekerken bir anda herseyi anlatamam buna ne göz pınarlarım ne de akli dengem yeter ama size özetle hayat karartan adını söyleyebilirim uyuşturucu...

yanlıs anlamayin ben degilim olsaydim suan size bunlari yazabilecek bir telefonum olmazdı çoktan zor durumda kaldıgım bir anda satmıs olurdum ya da kullandıgım madde yuzunden kafamı yasarken bir yerlerde dusururdum.ben degilim ama kendimi bildim bileli bu hastalıgın bulastıgı evdeyim cocuklugum bunun pençesinde olan abimi görerek ve birseylere cabalayarak kurtulmasini saglayan annem ile babamı korunaklı bir duvarın penceresinden izleyerek gecirdim ablam ise bu aile icin bir seylere cabalamakla gecirdi kısa zamanını evlenerek kurtuldu bazen özenmiyorum degil ama ne annemi yalnız bırakacak biriyim ne de erken yaşta evlenecek kadar cahil.bunları buraya neden ve hangi akılla yazıyorum bir fikrim yok ama galiba yalnızlığım başıma vurdu da bu hale geldim icimi dokebilecegim kimse kalmadı ben de delirmekle ölmek arasında kalınca yazmayı cözüm yolu buldum heralde yanlıs hatalı bir sekilde yazdim iste onemli olan da buydu