Buraya tekrar neden yazıyorum bilmiyorum ama bir şekilde beni rahatlattığını farkettim.Benim yaşayadıklarımı okurken hiç birsey yapamamanın rahatsızlığından bahsetmişsiniz sanırım size kendi vicdan azabımı bu örnekle açıklayabilirim.Bir insan sadece okuduklarıyla bile birşeyler yapmak isterken ben gördüklerim karşısında seyirci kalıyorum ve inanın bir insan için insanlıktan öte abisini kahraman olarak gören kız çocuğu için çok zor,gittikçe bozulan aile düzenine, gittikçe dibe batan bir abi'ye sahipken ve benim gibi bir hayata hapsedilmemiş insanların gülücükleriyle taçlandırdıkları hayatı köşede sessizce katılmaya korkar vaziyette izlerken bazen ondan kurtulmak istiyorum.Sanırım sadece bu hayata isyan ederken yapıyorum veya onu dünyadan bağını koparmış kendinden geçmiş haliyle kafasını zor taşırken gördüğümde kurtulmak istiyorum ama ne zaman yastığa kafamı koysam ya da daha genel olarak ne zaman yalnız kalsam düşüncelerimden utanıp kendimden nefret ediyorum.Vicdan azabı insanı yiyip bitiren bir hastalık gibi uyuşturucuyla fazlasıyla benzer ve ben vicdanım azabını yaşar bir vaziyette sadece umutla bir gün birşeylerin düzeleceğine inanmak istiyorum...