Yine hayatta canımı sıkan insanları hayatımdan çıkarma gibi radikal bir karar aldım. Ama bu defa çok kararlıyım! Bir daha izin vermeyeceğim kimseye moralimi bozması, yüzümü asması, kalbimi kırması için. Sonucu ne olursa olsun, üzülsem bile dönmeye niyetim yok fikrimden. İnsan kendini üzen biri hayatından çıkıyor diye üzülür mü yahu? Üzülmemeli işte. Normal olan bu. 

Kim benden daha değerli olabilir ki? Hatta kim sizden daha değerli olabilir? Kim bizi üzebilir biz istemezsek? 

Bir daha bu yaşlara gelmeyeceğiz. Bir daha bu hayatı yaşamayacağız. Kalbimizi kıran insanların oraya gömülmelerinin vakti geldi de geçiyor!

Mutsuzluk veren ve rahatsız eden insanlara ve düşüncelere ayırdığımız her saniye, bizi mutlu eden insanlarla geçireceğimiz 1 mutlu saniyeden çalıyor.

Öyleyse bir reset daha atalım kendimize. Geri kalanını daha huzurlu geçirelim hayatımızın. Silemiyorsan karala misali çizik atalım üstlerine üstlerine. En mutlu günlerimizi yaşamaya başlayalım kimseye ihtiyaç duymadan. Sevgimizi hakedecek kişilere harcayalım. 

Doğrusu şu ki bu kaçıncı reset adımım gerçekten bilmiyorum. Ama bu defa kendimi daha güçlü hissediyorum. Sanırım insanların bu tarz kararlar verebilmeleri için hakikaten kalbinde kırılacak başka bir noktanın kalmaması gerekiyor.