Ne zaman kendime sığınacak liman, dertleşecek dost, ağlanacak bir omuz arasam kitaplar belirir elimde. Kitap karakterleriyle tanışmanın bir yolu olsa keşke. "Üzülme bacım" diyebilsek, "bunlar da geçecek"... Mutsuz sonla bitimeseler hiçbir kitabı... 

Ben her yeni kitapta yepyeni bir dünyaya açılır, her kitabın bitiminde yeni hüzünler tadarım. Bazı kitaplar hiç bitmesin, diziler gibi yeni yeni bölümleri çıksın isterim. Yitirilen duygularını birileri iyileştirsin, karakterlerin hiç üzülmemesini dilerim. Onlarla birlikte ağlar, onlarla birlikte gülerim. Ailemden birileri gibi olurlar. Aylar geçsin unutamam hiçbirini.   

Yeni kitap kokusu diye bir gerçeği de atlamadan geçemem. Okumayan anlayamaz tabi. Nasıl güzeldir o. Nasıl heyecan verir insana. 

Bilir misiniz en gerçek sevgi koşulsuzca ve sürekli olandır. Size böylesini ancak kitaplar verir. Sürekli kapıları açıktır onlara gidenlere. Karşılık beklemezler. Nankörlük etmezler. Kalp kırmazlar. Şimdi bana kitapları sevmemem için tek bir neden söyleyebilir misiniz?

Bütün duyguları uçlarda yaşayabilme imkanımız olur. Öylesine üzülebiliriz mesela asıl adamın vefatına. Ya da bi o kadar seviniriz kavuştuklarında. Öfkeyle kabarıp, huzurla dolabiliriz. Konularına göre beyin fırtınaları estirebiliriz. Kendimizi bulup, teselli arayabiliriz. Hediye seçerken ilk sıraya koyabiliriz. Başka neyi bu denli sevebiliriz?

Bambaşkadır.

Sevgimiz bol olsun!