Çınar yaprakları... Biçimli kenarları, belirgin damarlarıyla, hele ki sonbaharda henüz dallarından kopmamışken, ne güzellerdir değil mi? Şimdi öyle güzel bir çınarın altına oturmuş düşünüyorum. Hayatı düşünüyorum, yaşamayı düşünüyorum. Ve birden bir düşünce beliriveriyor aklımda. Yaşamanın temeli. Nedir yaşamanın temeli?

Aile. Tek kelimeyle kocaman bir cümle.

Babalar ''Dünyanın en güzel duygusu baba olmaktır'' derken, anneler '' En güzel duygusudur dünyanın anne olmak'' der. İki ayrı muazzam kelime, anne ve baba, iyi ayrı eşsiz duygu. Bir kelimeyi çok sevebilirsiniz mesela ama o kelime en çok cümlede, çınar yaprakları dallarındayken güzeldir. Anne ve baba iki ayrı kelime, zira bir araya geldiklerinde tek kelime, tek kelimeyle kocaman bir cümle olurlar, aile olurlar.

Hayatımızın her yerindedir aile. Ailede doğar, ailede büyürüz. Büyüyünce yine aile için çabalar, kendimize yeni bir aile kurmaya çalışırız. Bazen aileden kaçmaya çalışır, başka ailelere sığınırız. Kim olursak olalım, ne yaparsak yapalım yine de yanımızda olur aile, kaçamayız ondan. Bu hayatta kaçamadığımız iki şey vardır zaten. Biri kendimiz, biri aile. Birbirlerine çok benzerler ya zaten, derdimiz dertleridir, mutluluğumuz mutluluklarıdır. Dönüp dolaşır, aileye varır hayattaki bu uçsuz bucaksız yolculuğumuz. Çıkmaz sokaklarımızın tek tabelasıdır bu yolculukta aile. Aile olmak kendimiz olmaktır belki de. Kendimiz olmadan yaşayamayız ki hayatı! Bu yüzden hayatımızın her anında aile vardır, hep bir aileye ihtiyaç duyarız. Belki de hep yanlış tarafa yönelmişizdir, hayatı yaşayabilmek için aileden ayrılmamız değil, aile olmamız gereklidir. Bu hayatta her zaman kocaman bir cümle olmanız, ve o cümlenin anlamını asla unutmamanız dileğiyle.