Özledim diye haykırmak istiyorum.Yüzünü unutmaya başlıyorum ama unutmak istemiyorum.Sesini kokusunu hatırlamaya çalışıyorum.Gözlerimi kapatıyorum belki hatırlarım diye.Tam o anda gözyaşlarım yanağımdan süzülmeye başlıyor.İçimde parçalanan bir şeyler var sanki onu geri getirmek istiyorum anılarımızı yeniden yeniden yeniden yaşamak istiyorum.Ama hiçbir şey yapamıyorum yapabildiğim tek şey ölümün geride bıraktığı duyguları yaşamak.Anılarımızı hatırlayıp gülüyorum mesela sonra onu bir daha asla göremeyeceğim aklıma geliyor o an yıkılıyorum işte canımdan can gidiyor sanki o kadar zor ki varlığına alıştığın bir insanı bir daha asla göremeyeceğini bilmek.Pismanlık duyuyorum sonra onun kalbini kırdığım için ve onunla daha fazla vakit geçirebilirken geçirmediğim icin.Zaman işte geri getiremiyorum hiçbir şeyi.Bütün anılarımız gözlerimin önünden geçiyor.O kadar zor geliyor ki bana yaşadıklarımızın altında eziliyorum.Daha güçlü ağlamaya başlıyorum.Ve yine hiçbir şey yapamayacağım gerçeği aklıma geliyor nasıl yaşayacağımı düşünüyorum o olmadan.Sanki içimde bir boşluk oluşmuş gibi o gidince açılmış bir boşluk o olmadan da kapanmayacak bir boşluk ama biliyorum ki artık o boşluk hayatım boyunca hep olacak.Hep onu kapatmak isteyecem onun geri gelmesini isteyecem ama bu sadece istemek olarak kalacak.Alışmak zorunda olacam.Başka çarem olmayacak çünkü onu özlesemde dayanmak zorunda olacam.Ne kadar bağırıp çağırsamda gerçek hiçbir zaman değişmeyecek.Ve ben yine devam edecem hayatıma yeri gelecek onu hatırlayacam ağlıyacam ama o artık olmayacak sadece zaman geçtikçe silikleşen anılarımız olacak birlikte güldğümüz zamanlar olacak birlikte ağladığımız gözyaşlarımız birde bana kalan o boşluk bunlar hiçbir zaman beni bırakmayacak.Ve ben artık onunla değil anılarımızla mutlu olmak zorunda olacam.Bu düşünceleri aklımdan çıkarmaya çalışıyorum biliyorum ki düşündükçe daha çok ağlayacam.Gözyaşlarımı siliyorum ve onu çok özlediğimi yineliyorum kendime.