Yine gün doğuyor,yeni bir güne 'merhaba,,'...Bugün hangi acılara 'ah' diyeceğiz acaba?

Her yeni güne bir umutla mı yoksa bir umutsuzluklamı başlanmalı? 

Sahi bu insanların neydi düşüncesi. Neden hep en olumsuzu vardı akıllarda?

'Pozitif düşün pozitif olsun.' diyen bir dostumuzun olmaması mı? Olsa ne olurduki? Gerçekten insanlar olumlu düşünebilirmiydi,karamsarlığı bir kenara bırakıp... 

İnsanların hatası buydu galiba 'kesin en kötüsü bizi bulur' diye başlaması güne. Zaten o zaman bir sıfır yenik başlıyoruz hayata. Zaten ilk dünyaya geldiğimizde ağlayarak başlamamız karamsar olacağımızın bir işareti değil mi? Neydi bu hayatın bizimle alıp veremediği?

Hayaller ve hayatlar diye ikiye ayrılıyoruz. Hayallerimizi gerçekleştiremediğimiz bir hayatımızın olması bizi bu denli umutsuz yapan.

İstemekle yetiniyoruz sadece, bir türlü icraate başlayamıyoruz. Çünkü bizi durduran birşeyler var. Üç harfliler mi yoksa? Yada düşmanlarımız mı?

Bir insanın en büyük engeli yine kendisidir. En büyük dostumuzda en büyük düşmanımızda yine kendimiziz. Tek yapmamız gereken hayalleri gerçeğe dönüştürebilmek ve bu gidişata bir 'dur' diyebilmek. O yüzden yeni güne karamsarlıkla değil yeni umutlarla günaydın demek...Çünkü karamsarlık umutsuzluk demektir. Ve buda yanlızlığın başlangıcı...

Bugün yeni bir güne başlıyoruz ve herkese umut dolu günaydınlar...