Tarık b.Ziyad’ın gemilerini yaktığı gibi,

Belki bende bir gün,

Koca bir imparatorluk kurarım dediğim bu şehri yaktım.

Kasırgalar üfledim yollarına.

Gözlerimden akan gülleler döktüm,

Surlarına.

Karadan yürüttüğüm mancınıklardan

Sekti en iri taş da kırıldı bacağım.

Yine bu şehirde bir başıma topal kaldım.

Çeşmesi kurusun dedim

Elimi oluğuna kapadım.

Susuzluktan dilsiz kesilen,

İnsanından öksüz kaldım.

Emir Sultan’ da bir yer,

Değil imiş bu memleketten.

Koştum bir servi ağacının altına.

Bu bedbahtlığın gölgesine,

Kefenimle uzandım.