Kimi zaman kimilerine göğüs gerdik.Zor bulduğumuz anları yitirmenin acısı benliğimizden hiç silinmedi.Duyduk ki anlaşılamıyorduk.Her şeye rağmen bunun böyle savunulmasını bile anlamıyorduk.Sözgelimi kullandığımız her terim hataları silip atmakla bizi gerçeklerle buluşturuyordu.Hayat kabullenilmek istenirse anlaşılılabilirdi,duyulmak istendiğinde yıkardı yitik kalmışlıkları seslenişiyle.Mutluluk penceresiydi hayat yıkık benliklere gülümseyen.Görmeliydik bu tavrı ve güvenle bakmalıydık bu resme.Mecbur değiliz aldanışlara.Dönüp gitmek yerine durup bir bakmaktı aslında olup bitenlere.Bir bıkkınlık değil özverinin adıydı aslında hayat.Gökkuşağıydı onun adı her rengi başka bir ahenk başka bir tutunuş .

Bu haykırışları duymadık kimi zaman  ve başka başka sitemlere daldık.Yanlış yapan kimilerine göre başkalarıydı.Ama başka kişilerde anlaşılabilen anlayabilen birilerine göre yine biz oluyorduk.Niyeydi bu kısır döngü.Ne için ve ne ile kazanmalıydık umudumuzu.Kendimizi çırpınılan sevdalara hazırlıyarak mı?Yoksa sevdanın rengini yüreğimizde taşıyarak mı?

Hayat bir yapmacık umut değil,sevgiyle yoğrulan çok nezih bir onurdur......