Aklım bin parça şimdilerde... Seni mi düşünmeli yoksa sensizliği mi? Bir kıyamet var yüreğimde. Seni görememek böylesine zor olmamalı, alışmalıyım yokluğuna; olmayışına. Bırak adını; seninle içtiğimiz kahvelerin kokusunu duymak bile özletiyor seni. Sahi sende özler misin beni? Bir sohbet esnasında gülüşürken dostlarınla,gülüşüm geliyor mu aklına? Gecenin karanlığı hâlâ hatırlatıyor mu sana gözlerimi? Yolda yürürken arıyor musun adımlarımı;sarılıp öpüp kokladığın sevgililerinde arıyor musun sıcağımı? Peki sevebiliyorlar mı seni ben gibi... Ya da sen sevebiliyor musun onları ben gibi...                  

Ağlamıyorum artık, alışıyorum. Ben ellerini ararken ellerinin başka tenlerde kaybolduğunu biliyorum. Nefesinin başkalarının kokusuyla dolduğunu, bana güldüğün gibi onlara da güldüğünü biliyorum...

Bana anlattığın o peri masallarını ona da anlattığını ,onu da göğsünde uyutup saçlarını sevdiğini biliyorum...

Senin onunla uyuduğunu; sabah uyandığında yüzündeki masumiyeti onun gördüğünü biliyorum. Bizim şarkımızı dinlerken onun gözlerine baktığını, ona bakarken beni hiç hatırlamadığını da biliyorum...

Yani; ben senin benden çoktan gittiğini biliyorum. Ve şimdi sadece bilmek acıtıyor içimi...