Dayak yemiş gibiyim.

Darmadağın her şey.

Ruhum zedelendi.

İnsanlık akarken damarlarımdan,kirlenmesinden korkar oldum.

Hüsranın ateşinde sayıklar oldum.

Kötülük ya da kalp kırmanın normalleştiği yaşamda,

Tek anormal ben oldum.

Sızlayan sadece bedenim değil, aynı zamanda yüreğim.

Bir kaç kelimeyle anlatmak kadar kolay olsaydı keşke hislerim.

Çaresizlik ne zor bir oyunmuş.

Sonsuz can verseler geçemem bu eli.

Hayal kırıklığı sürüldü yüzüme.

Ne kadar yıkarsam yıkayım geçmiyor.

Aynaya her baktığımda karşıma çıkıyor.

Kırdım döktüm, bakmam da artık.

Çaresizliğin kokusunu alıyorum.

Ne kadar uzaklaşırsam uzaklaşayım bir şekilde beni buluyor.

Gururum vuruldu şakahından,çok acıyor.

Yüreğim yine sığmıyor bedenime,

Etimi parçalayıp,söküp atıyor.

Umutsuzluğun homurdanışını duyar gibiyim,

"-Yine mi sen ? " der gibi bakışları.

Sevmiyorum...

Sen gelme artık yanı başıma.

İstemem uzaklaş,düş yakamdan.

Lodos var karamsarlık esiyor püfür püfür.

Göz yaşlarım dökülüyor.

Ruhumdan parçalar sökülüyor.

Çok dertliyim bir bilsen,

Dokunsan ağlarım.

Bazı şeyler o kadar çok koyuyor ki insana,

Bir bilsen aklın şaşar.

Bazen yazdığım şu dörtlükte buluyorum kendimi...

Başroller hep uzaktır sana.

Sen hep tartaklanan rolündesindir.

İtiraz da edemezsin.

Çünkü okadar bastırırmış olursun ki, baş rol senin ne haddine !!!