Korkunçtu çok korkunç,

İnsanlar can havliyle kaçışırken sağa sola,

Endişeden çok çok uzak...

Bir kadın göründü uzaklarda.

Ahir zamanın gelişini izleyen insanlar korkudan kendilerini kaybetmişken,

Tek bir çift zamanın ve olanların farkında değildi.

Yavaş adımlarla yürürken,

Dolmuş göz yaşları boşalırken gözlerinden,

Önüne gelen her bir insanı usulca elleriyle iteliyor,

Yolunu açmaya,sevdayı bulmaya çalışıyordu,

Ölüm gözlerinde bir korku değildi,

Tek endişeleri bir kez daha görememekti bir birlerini.

Uzaktan gördüğün de yari,

Heycanı bir nebze daha artıyor,

Adeta kalbi yerinden çıkıyor,

Kaburgaları arasından bir kuş misali çırpınıyordu.

Her attığı adımda onu arzuluyor.

Bir kez daha kollarına almayı hayal ediyordu.

Yaklaştıkça suratında ki gerginlik azalırken,

Burnuna kokusu buram buram geliyordu,

O anı kısa bir süre içinde yaşıyacağını bildiği halde,

Saniyeler içinde belki yüz kere sarılıyordu sevdiğine.

Yari buldu...

Sarıldı,aldı kollarına,

Öptü anlından baktı gözlerine,

Evet çok mutluydu,

Oturdular yere öylece,

İzleyip durdular birbirlerini.

Ölüm rüzgar gibi eserken üstlerinden,

Donup kaldılar ve sonsuzluğa doğru usulca akıp gittiler.