Yaşadığın hayatta bazı kararlar vermek gerekir. “En kötü karar kararsızlıktan iyidir” demişler.

Ama ne olursa olsun insanın kararsız kaldığı bir çok konu vardır. Bazen insanlara vücudunu saran, derisi kadar yakın olmak ister. Bazen de insanların kökünü kazımak. Bazen insanlardan uzak durmak, yalnız kalmak. İyi hissettirir. Bazen de insanları kucaklamaya alışınca yalnızlık ölüm gelir. Zaten yalnızlık tanrı gibidir. Görülmez , duyulmaz sadece hissedilir. Bazen hiç zaman geçsin istemez insan. Akreple, yelkovanı durdurmak ister. Bazen de tek istediği zamanın geçmesidir.

Bazen insan ölümsüz olmak ister. Bazen de “o an” ölmek ister. Bazen insan hiç güneş doğmasın ister. Yaralarını kimse görmesin ister. Bazen yeni güne başlamak için, güneşin doğmasını sabırsızlıkla bekler. Bazen cennet ayağına serilse mutlu olmaz. Bazen de bir bakıştan mutlu olur.

Bazen insan “en damar” şarkıları dinleyip kendine acı çektirmek ister. Bazen de insan çılgın yanlarını göstermek için, “kafasında gitar kırmak” ister. Bu karasızlıkların sonu gelmez. “bazen” insan böyle kararsızıdır.