Elimde bir tek bu kaldı! Ne olur onu da elimden almaya çalışma... diye bağırdı adam. Sesinde çaresizlikle karışmış cesaretin tınısı vardı.Umudu için Tanrı’ya yalvaran bir adam düşünün. Gözünden süzülen yaşlar turuncu renkli sakallarına karışıyor ve kayboluyor.

Güldü Tanrı yukarıda bir yerlerden.

“Umudunu elinden kimse alamaz, sen istemediğin sürece.”

Tam da inandığı Tanrı’dan duymak istediği şey miydi bu? Kafasını yerden kaldırıp göğe baktı adam. Eskiden gri görünen bulutlar beyazdı artık bembeyaz... Umudun yerine gelmesi bu kadar kolay mıydı, kolay olmamalıydı. Düşünceler buhranında buldu adam kendini. Neden kendini bu kadar yoruyorsun diye sordu kendine.

Hadi.

Söndür sigaranı.

Sil göz yaşlarını.

Tekrar bak gökyüzüne.

Ne kadar küçük olduğunu düşün.

Senden küçük karıncaları düşün.

Umudu olan küçük karıncalar...