Dün yazamıyordum.Bugün de yazamıyorum ve belki gelecekte dahi gerçek manada bir yazın ürünü ortaya koyamayacağım fakat yazmaktan asla vazgeçmeyeceğim.

Çünkü yazmak benim için,yazılarımı okuyanlardan gelecek birkaç güzel temenni yada devamlılık dileğinden ibaret değil.Hele ki bunlar için asla değil.Yazmak benim için varoluşun bir gereği ve nüfusu milyarlarla atfedilmiş şu dünyaya: 'Evet belki farkında değilsiniz ama bende yaşıyorum!' dercesine tüm canlılığa sessiz bir haykırış timsali.Öyleki,eğer elimde olduğu halde yazmamak gibi bir gaflete düşecek olursam,yaratılışımın ve tüm bu yaratılmışların bilincinde değilmiş gibi,kendi varlığımın,hissediyor ve düşünebiliyor olduğum nimetinin bilinçsizliğini tüm hücrelerime zerk ediyor gibi.

Yazmak bana yaşadığımın ispatı gibi,yazıyorum o halde varım der gibi.Ekmek gibi nimetten,su gibi aziz ve boynumun borcu misali.