Dumanlı şehrin uykusunda,
Silik hatıraların koynundayım.
Ne vakit uykum kaçsa bir hayale,
Bir türkü yetişir imdadıma,
Tutatar ellerimden götürür beni karanlıklara.

Dumalı şehrin ışıkları ölüme gebe,
Kelebek kaldırımlar soğuk ve yorgun,
Bir kuşun kanadında,
Yahut bir annenin yüreğinde,
İşte dilimdeki öyle bir hece,
Sanki her an düşecekmişim gibi,
Yede hiç bitmeyecek miş gibi bu gece.

Dumanlı şehrin binaları mahrur,
Geçerken yamaçlarından yüz çevirirler yüzüme,
Öyküler filizlenir pencerelerindeki saksılarında,
Her biri dağ gibidir, rüzgarlıdır,
Nice sırlar ve acılar barındırırlar soğuk duvarlarında.

Türküler dilimizde,
Hayaller zihnimizde,
Sırlar kalbimizde,
Karanlıklar ömrümüzde,
Köpür araç çayı bu gece,
Şehrin yükü ağır, al ve götür bize dumanı kalsın.

            a.p