Kurumuş dudaklarıma bulursun bir çare,

Kanayan yarama bulursun bir merhem,

Bulursun akan yaşları dindirmenin yolunu…

Ya kalbim?

Sertleşen kalbime var mı dermanın?

Var mı tebessümümü yüreğime akıtacak bir sözün?

Gözümden akanlar kalbimden kovduklarım da ,

İçimden sızıp kalbime ulaşanlar dert değil mi?

Belki de yalnızlıkta çarem.

Belki de bensizlikte mutluluğun.

Zatenleri seversin cümlelerini büyüttüğü için,

Seversin anlatmayı dinleyenin olduğu için.

Beni seversin,

Çok seversin…

Kalbine işlediğim için.

Belki de

İzlerimi silmektedir kurtuluşun.

Dilinin yaktığı yüreğimde, aşkımı esir alan öfkemdedir.

Zaten,

Zaten aklımda kalmazdı canımı yakmasa cümlelerin

İçimde tutmazdım dualarımdan eksik etmediğim dileklerimi

Acıtmasaydı içimi.

Acıttın…

En çok korktuğum sensizliği gözümün önüne koyarak acıttın.

Sızlatarak.

Sevgini işlediğin kalpte bıraktın tüm düşüncelerini,

Beyliklerini aşk pınarlarıma salarak yaptın yanlışı...

Yıl değişti,

Mevsim değişti,

Yaş, fikir, beden değişti,

Ben değiştim;

İzlerim kalıcı olsun diye,

Ama sen görmedin üst üste kırılan aşığını.

Görmedin tuz bastığım sızımı kanattığını.

Görmedin değiştiğimi.

Biliyorum;

Ağır gelir sensizlik,ağır gelir kokun olmadan sürmek bu hayatı.

Ciğerimin köşesi diye sevdiğim seni,

Canımın içine sığdıramadığım o büyük kalbini,

Çok seviyorum…

Zaten;

Zaten sözünü etmezdim sesini duymayacağım bir ömrün.

Sözünü etmezdim soyadını taşıyan bir bebeği emzirmemenin.

Sözünü etmezdim alyansında ismimin yazmayacağının.

Öfkem aşmasaydı boyumu...

Ama’lar biriktirmeseydim…

Anlatabilseydim sana beni...

Etmezdim sözünü.