İnce bir sızıydın yüreğimde,

Kağıt kesiği gibi,

Hızlı ve sessiz,

Bir anda.

Ve tenimde süzülen kan kadar sıcak.

Daha ne oluyor demeye kalmadan bir anda boğuluverdim seninle.

Fazlaca vardın.

Çok fazla.

Nefesimi kesecek kadar,

Gün yüzü göstermeyecek kadar.

Sadece sen vardın,en fazlasından.

Ve ben vardım,bu fazlalıkta kaybolan.

Bunca varın içinde tek olmayan bizdik.

Biz zerrece yoktuk.

En acısı da hiç olmayacaktık.

Tüm bu umutsuzluk ve kabullenişin ardında tutunduğum tek gerçek seni seviyor oluşumdu.

Sana sarılmak değildi arzum,

Bana "seni seviyorum" diyeceğin günlerin hayaliyle yaşamadım.

Sadece tek bir an yaşattım zihnimde,

Kafamı kaldırsam,

Gözlerim gözlerinle can bulsa ve ben tek kelime etmeden gözlerimle anlatsam sana...

İçimde nasıl bir sen biriktiğini,

Beni de benden alıp nasıl çekip gittiğini.

Çok şey istemedim.

Belki de çok şeydi,bilemedim.

Bu bilinçsizlikle yine devam ettim seni sevmeye.

Çünkü bu tutunduğum tek gerçek,

Çünkü bir tek buna güç yetirebiliyorum.

Tüm olmazlara,tüm acizliğime rağmen yapabildiğim en iyi şeyi yapıyor...

Ve seni seviyorum.

Kağıt kesiği gibi,

Hızlı ve sessiz,

Bir anda.