Zamanla nasıl da alışıyor insan acılara,hatalara,ölümlere...Tabi sadece bu da değil. Önceleri ambulans sireni duyunca irkilen üzülen,irkilen biriydim.Şimdiyse o kadar normal geliyor ki... Bu insanların umursamazlığı mı yoksa zamanın büyüsü mü? Veyahut ben mi fazla takıntılyım?Bilemiyorum...

     Üstelik alışılan sadece acılar da değil ki.Önceleri bir vicdanım vardı.İnsanları kırmaz,incitmezdim.Ama şimdine olursa olsun aynı cevap:Banane.Bazen o kadar umursamaz,o kadar ilgisiz oluyorum ki ben bile şaşırıyorum soğuk kanlılığıma.Sonra bakıyorum etrafa. Umursamam gereken ne var?Uzun uzun bakıyorum ve düşünüyorum.2-3 yaşlarında bir kız çocuğu koşuyor,yere düşüyor.Önce düşmeden önceki hali canlanıyor gözümde.Kostukça havalanan kıvırcık saçları ve o paha biçilemez gülümsemesi...Şimdi ise canı yanmış olmalı ki ağlıyor içli içli.Belki de sadecekotkmuştur diye düşünüyorum önce.Sonra fark ediyorum eli acımış olmalı."Anne!" diyor yarım yamalak,elini gösteriyor.Annesi teselli etmeye çalıştıkça daha fazla ağlıyor.Birkaç saniyeliğine gözümü çevrede gezdiriyorum ve o bebeğe iğrenerek bakanlara çarpıyor gözüm."İlginç" diyorum kendi kendime.En masum varlığa bakıyorlar iğrenerek sanki daha masumlarmışçasına.

     O zaman fark ediyorum ki evet masumluk var umursanması gereken.Ama doğru yerlere bakıldığında görülebilecek.Belki de onları masum yapan kimsenin dikkat etmeyişidir.Bilmiyorum.Çıkarabileceğim tek sonuç var. Bana masumluğuna geri dön deselerdi çocukluğuma dönmek isterdim.

     Büyüdükçe basitleşti herşey...