TÜKENİYORUZ…

Biz tükeniyoruz, siz tükeniyorsunuz, hepimiz tükeniyoruz. Nasıl mı? Tek tek, grup halinde, bir bütün olarak tükeniyoruz. Umutlarımız, göz yaşlarımız ve hislerimiz. Geleceğe dair beklentilerimiz. Ruhlarımız, güvenliğimiz ve daha sayamadığımız binlerce düşüncelerimiz… Hepsi tükeniyor.

Ne yapmalıyız? Bu sorunun cevabı ne yazık ki bir şey yapamıyoruz. Yapsak bile o direncimiz hiç umulmadık anda kırılıveriyor. Evet belki yazıyoruz belki üzülüyoruz belki yeniden mutlu olmayı deniyoruz. Ne yazık ki bu uzun sürmüyor. Aslında; her duygunun vücutta bir miktar karşılığı var. Bunu belirli dönemlerde vücut ihtiyaçları doğrultusunda ister. Ama ülkemdeki güzel insanların bende dahil vücut fonksiyonları bozulmuş durumda. Mutluluk duygusunun vücutta elle tutulur yanı kalmamış. Vücudun daima istediği tek şey üzüntü. Üzülüyoruz ve yine üzülüyoruz. Hayattan tat alamıyoruz. Yaşama sevincimizi artıramıyoruz. Ya mutluluk özürlüsü olduk ya da üzüntü sevdalısı. Güçlü değiliz çünkü çok üzülüyoruz, çok etkileniyoruz. Kimse kendisini kandırmasın. Belki bütün bunların sebebi yaşadığımız bu kadar acı olaylar döngüsüdür. Ama demem o ki bu olaylar zaten bizi derinden sarsıyor. Bunun dışında bu olaylardan ayrı güçlü olmalıyız. Başka bir alternatifimiz yok. Yoksa tükeniyoruz!

TÜKENMEYELİM!!!