ÖĞRETMENLİK

Yaklaşık bir buçuk ayı buldu. Her sabah karanlığın sokaklardan henüz ayrılmadığı vakitte uyanıyordum. Tatlı bir uyku sersemliği yataktan ayrılmamı engelliyordu. Dışarıdaki soğukluk yüzümü okşayınca biraz kendime geliyordum. Okula ulaşınca soğuk bir ortamdan sıcak bir ortama giriyordum. Mekanın sıcaklığını hissettikten sonra başka bir sıcaklık başlıyordu. Öğrencilerimin sıcaklığı. Her sınıfta ayrı bir kişilik mevcuttu. Sınıf mevcutları kadar farklı kişilik. Evet yalnızca bir buçuk ay olmuştu ama ben onları çok seviyordum. Her günün sabahını onlar için uyanıyordum. Hepsini tek tek dinleyip ilgileniyordum. Kesmiyordum konuşmalarını kendilerini değerli hissetmelerini sağlamak istiyordum. Çünkü onlar gerçekten değerliler benim için. Hayatları, ilgi alanları, kendi aralarında iletişim şekilleri hepsi ayrı bir geleceğin bizimkinden çok farklı bir geleceğin işaretleriydi. Farklı soruları farklı düşünmemi sağlıyordu. Onlarla birlikte bu mesleğin güzel yönlerini görüyordum. Mesleğin maddi boyutu değildi mühim olan. Sizler de bilirsiniz zaten.

Kutsal bir meslek gerçekten. Anlamı, değeri ve yaptıkları paha biçilemez. Ama kötü olan bir şey var ortada toplumdaki statüsü ve değeri. Söz konusu bu olunca moralim bozuluveriyor. Geleceğin yeni nesillerin yetiştirilmesi, ülkenin kalkınması eğitimli toplumla olur. Bu eğitimli toplumun mimarları ise öğretmenlerdir. Ne yazık ki ülkemin güzel insanları öğretmen lafını ya da öğretmenlik okuyorum lafını duyunca yüz hatlarında değişme ve küçümseyici bir tavır yer ediniyor. Tabi ki bu da bir sistem sorunu. Sistemin getirdikleri öğretmeni bu hale sokmuş durumda. Öğretmenlerimiz geleceğin gökkuşağı, toplumumuzun ışığıdır. Onları destekleyelim ki çocuklarımız güzel yarınlarla buluşsun…