Hiç korkmadan sevmiştim onu.sorgulamadan,yargılamadan,kim olduğuna bakmadan,tüm kalbimle,bütün ümitlerimle..

Kalbimin ilk sahibi,karanlıklarımı aydınlatan ışık,cesedimin dirilmiş hali,yaralarımın merhemi,güçsüzlüğümün içindeki güç,yaşama tutunduğum tek dalımdı..Tüm dünyaya isyan eder gibi severdik birbirimizi.Kötülükler yokmuş gibi inadına iyiydik.Öyle çok severdim ki onu.Kendimden vazgeçer ondan vazgeçemezdim.Ayrılıktan hiç bahsedemezdim.Çocukluk aşkımdı.Çocukluğumun bana verdiği en güzel hediyeydi.Tek inancım,tüm benliğimdi.

Hiç sevmedi ilk zamanlar beni.Sevmediği halde yanımda olmasıydı tek umudum.Sevmezdi belki ama ne zaman istesem yanımda olmayı başarırdı.Hiç gitmesin isterdimm.Tüm açtığı kapılar bana açılsın,tüm yollar bana çıksın isterdim.Her zaman yanında olabilmek için herşeyimi feda etmeye hazırdım.Ne zaman onunla ilgili bir şey olsa sorgulamadan koşardım.Herkesten farklıydı.Çiçek yerine ot getirirdi hep bana.Ağladığımda temel fıkraları anlatır güldürürdü hep beni.Ne zaman beni ağlatacak kadar üzse kendi de ağlardı.Kendi derdimi unutur o üzüldüğü için üzülmeye başlardım.Yapamadığı bir şey olduğunda bana belli etmemeye çalışır ona inancımı kaybetmemi göze alamazdı.Tüm dünyayı karşımıza alacak kadar cesarete sahipken,biririmizden vazgeçecek kadar cesur olamadık hiçbir zaman.Ne zaman kavga etsek: 'hadi barışmak için bir şeyler söyle' derdim.5 dk dayaamazdım onsuz.Tek hayalim onun kaybetmekten korktuğu kişi olmaktı.En çok ona kızardım.Çünkü en çok onu severdim.

Kalbimin yerini onun sayesinde öğrendim.Tüm dünyaya kafa tutmayı,aşkın peşinden koşmayı,tüm hayırlara karşı evet demeyi,yasakları çiğnemeyi onda öğrendim.Adım tek başına yazıldığı zaman sahipsiz kalıyordu sanki.İlla ki onun adın olmalıydı yanında.Çıplaktım sensiz,denizden çıkmış balık,annesini kaybetmiş çocuk gibiydim.Kısa bir süre haber alamasam dünyam başıma yıkılmış gibi davranırdım.Gülüşüyle umut saçardı etrafa.Gözleri sihirli bir değneğe benzerdi.

Yanında uyuyup sabaha onunla uyanmak vazgeçilmezlerim arasındaydı.Aynı evi paylşamak isterdim hep onunla.Onun olduğum için gurur duyardım hep kendimle.Öyle anlamlı,öyle gerçek,öyle hayat doluydu ki.En sakin denizlerin kıyısı.mutlu bir filmin sonu,bir çocuğun bayram şekeri gibiydi.Hem ona benziyordum,hem ondan çok farklıydım.Kendim oldum sayesinde.Bana Sevda olmayı öğretti.Şimdi kim sevse beni.Senin sanatını savecek aslında.En çok da bu zoruna gidiyor insanın.Senin olanı sevecekler.İşte bu yüzden eğer biri severse beni seni hiç affetmeyeceğim...