Uzağa gittik oldukça uzağa gidebildiğimiz kadar uzağa.. Yanan kalbimizi söndürmeye en uzaklara..Kimsenin olmadığı kadar uzağa.. Belki bir toprak altı kadar.. Kimseyi düşünmeden.. Kimse düşünmedi bizleri gözlerinin önlerinde yaşarken öldüğümüzü kimse görmedi.. İşte sırf bu yüzden tamamen öldüğümüzü görebilmeleri için en sessiz yere gittik.. Yaralarımızı kanatan kadar yaralarımızı saran olmadı..Oysa en çok ihtiyacımız olan şeydi o birileri.. Yanyana değildik oysa hergün aynı sabahlara uyanıyorduk fazla çok fazla yorulduk.. Aynı gökyüzünün altında aynı yağmurla ıslandığımız birgünde yine onsuz olmak onsuz olacağını düşünmek..Çok saçma..İkimizde hayattayken bu kadar birbirini görmemezlik çok saçma.. Dokunsak geçecek tüm acılarımız sarılacak tüm yaralarımız oysa buna bile cesaretimiz yok.. Gurur diye diye geldiğimiz nokta çok saçma.. Göremiyoruz,dokunamıyoruz, sarılamıyoruz, öpemiyoruz ama aynı gece de sabahlıyoruz.. Aynı gökyüzündeki yıldızlara bakıyoruz.. Dokunamıyorsam, göremiyorsam bu dünya, bu hayat ikimize fazla büyük.. Belki bir toprak altında buluşuruz diye gidiyorum şimdilik.. Bu hayatta yaşayamadıklarımızı yarım bıraktığımız herşeyi belki bir toprak birleştirir.. Belki orda yanyana yatarız.. Ötesine gerek bile duymadan..