Kalbimde siyahın bin bir tonu, peşimde karanlıklar, içimde mezarlıklar, gözlerimde korku. Kaçmak istediğim bir yer, kaçamadığım tek yer. Gitmem diyenlerin mezarlığıydı içimdeki.Kulağımda karga sesleri, içimde, öttüğü leşleri.Çok karanlık, korkuyorum. Eğer içinde yaşayan bir kalp bile yoksa dağılmaz bu karanlık. Güneşimi çaldılar. Bize her gün gece artık. Güneşim dediğim insanlar, çoktan yerini geceye bırakıp başka kalpleri aydınlattılar.Gecden aydınlık dilendiğimde bana gözyaşlarımı sundu. Geceler, aydınlanmak iiçn kaybettiklerime dost oldu. İçimde ne zaman biri kaybolsa hep geceye ağladım, gece parladı gözyaşlarımla, o siyahlığından sıyrılıp. İçimde mezarlığı bulunanlar, bana geceyi emanet ettiler. Ben kaybettiklerime ağladıkça, sustu geceler. Nasıl olsa bir gün bu da geçer. Bu saatlerde geceler, acıma hep tam geçeler. Emanet edilen geceler, hepsi ölüme gebeler.