odamda oturmuş süsleniyordum.ve yanımda da suyum vardı.  odamda masanın üstündeki her şey çıldırmıştı . ve bana verilen mektubu farketmemiştim. arkadaşlarımdan birisi;

ahmet öldü...

göz yaşlarına boğulmuştum.onu andım. ve hayır dedim. bana her konu da yardımcı olan  arkadaşımı kaybetmiştim.bir yandan da şaşkınlık içerisindeydim. yükseklerden düşüyormuş gibi hissettim kendimi . ama beni tutan kimse yoktu 

kimse yok mu? beni kurtarabilecek... ben ölüyorum... 

pişmanlıktan kendimi mahvettim. ve göz yaşlarım parlıyordu  ahmet diyerek. 

sizleri seviyorum. 

tartışmalar ve tartışmalar.... neden böyle oluyordu... gözlerdeki pişmanlıklarımı yansıttım. ve gösterdim aynaya . bana her şeyin en kötüsünü yaşattı boş yere. karanlık bir odanın içinde olmak gibi adeta yanlız olmak. bana bakıyordu masum gözlerle. ve yavaş yavaş yürümeye başladı. hastalıklı yüzüyle. üzgündü. ve üstünde  umutlu bakışlar vardı

karanlık bir odada bırakılmışsındır ya işte öyleydi '' kurtarın beni dermişcesine. elinde tutuyordu adeta hayatını. uçsuz bucaksız haberlerle yanıp tutuşmuştum. rüzgarın esintisi saçlarımı okşuyor ve pişmanlık duyuyordum. o kağıtları balkonun teras katından aşağıya attım. ve baktım. 

canım sıkkındı ve patlamak üzereydim. havai fişekler atılıyordu. onları izlerken isyan ettim''ne'' diye sordum kendi kendime.duygularımı engellemiyordum. sadece onları görüyordum parlak bir ışık gibi. sokaklara çıktım. ve bağırmaya başladım. ne olursa olsun mutlu olmam gerektiğini anladım ve kendimi o parlaklığın içine bıraktım.