ARAFTA BİR GÜNAH

Ne yaptığım hakkında en ufak bir fikrim yok.
Ben ile öteki ben arasında sıkışmış kalmışım.
Araftayım.
Kendime taraf kılmışım.
Kendimi bulmak için mi koşuyorum?
Kendimi durdurmak için mi?
Her mahkumun özgürlük zincirlerinde kaybolmuşum.
Paslanmışım !
Aslanmışım !
Kaybolurken görüyorum usulca yok olurken benliğimi.
Kokmuşum !
Fikirlerim yüzünden mi?
Korkmuşum !
Karanlık bir gecedeki kayboluşlarımdan mı?
Yok olmuşum !
Nefes alırken mi yaşlanmışım?
Düşünürken mi alçalmışım?
Bir takım sezgiler ve ezgiler bana başkaldırıyor.
Yok oluyor düşünce yığını altındaki ben.
El uzatmaz olmuşum kendime.
Oysa oradaydım.
Kaybolurken de,
Ay ışığı altındaki sende.
İki çizgi,iki mısra..
İki gece ve gündüz..
Sendeydim sensizlikte ve benleydim sessizlikte..
Yağmur olmuş düşünce selinde;
Her bir cümlem ünlem işareti ile başlar durur.
Haykırırım kendime,uçuşan bedenlere sararım kendimi.
Notalara hapsolmuşum,
Teller arasında kaybolmuşum.
Bana değen eller yok ki solmuşum.
Ses çıkarmak istiyorum , içimdeki bene kızmışım.
Kendi içime yuvarlanıyorum büyüdükçe ufalanıyorum.
Kırmışlar beni,
Bana olan sendekini.
Yok olmuşum halbuki.
Kimsenin bir şey yaptığı yok.
Kendi kendimi solduruyorum,
Kendi kendimi kemiriyorum,
Ve diğer çizgimi aşamıyorum.
Dağ edinmişim içimi o dağa haykırır dururum.