Belkide en çok kendine kızar insan. Aynada en çok kendi yüzünü görmek istemez, en çok kendinden kaçar ama belkide en çok kendine yakalanır ve kendiyle konuşabilmeyi özler insan. Kendisiyle konuşmak istemesi delilikten ileri gelmez aslında. Kime anlatabilir ki içinden geçenleri ne önemi var kı iki gün sonra unutulacak şeylerin. Kimse yüz de yüz dolu değildir gözünde, kimse tam anlamıyla güvenini kazanamamıştır.Bedeni uzaklaştıkça sabit yerden daha bir özler olur arkada bıraktıklarını daha bir düşünür olurı.

 İnsanın kendini vurması daha bir acıdır başkası tarafından vurulmaktan. Vurmaktan kastın ne olduğunun zerre kadar önemi yok. Kendini bir şeylerden yoksun bırakmakta vurur insanı, her nefes alışının batışı vurur insanı, başkasının sözlerine kulaklarını sağır yapar ama farkettikleri vurur insanı... Her vuruş öldürmez belki ama yaşamanın yüzdesi azalır zamanla. Ve sen sadece gülersin... Hiç bir aynanın seni güzel gösterdiğine inanmazsın. İşte o zaman insan sesi duymak istememek, kendini soyutlamayı istemek dünyanın en kötü şeyi. Kendine kızgın olmak zor şey. Çelişki yaşamak zor şey. heleki karşındaki aynadaysa.