Evliliğin tek güzel yanı bir evlat sahibi olmak derler. Buna eskiden güler geçerdim. Evlat ileri zamanın işi önce benim hayat arkadaşımı tanımam onunla doyasıya vakit geçirmem gerek derdim. O her zaman herkesten bir adım daha bana yakın olmalı derdim. Ben onu herkesten herşeyden çok sevmeliyim ki aynı şekil de o da beni herşeyden herkesten üstün tutsun. Fakat o iş öyle olmazmış. Bunu geç farkettim. Ne kadar hayat arkadaşım canım can özüm de desen bi yerden sonra araya nefis girince gözler kör oluyor kulaklar sağır oluyor. Tamamen ben merkezci sürüp gitmeye başlıyor hayatın. Hayat arkadaşına  ne mi oluyor ? Bi süre sonra aranızdaki herşey çıkar ilişkisine dönüşüyor ve herşey monotonlaşıyor. Birbirinize sadece katlanmak zorunda olduğunuz için sabreder oluyorsunuz. İşin kötü yanı bunu her iki tarafta bildiği için robotlaşmalar artıyor. Samimiyetsiz yakınlıklar kuru yavan sohbetler ve duygusuz hayaller. Tek amacımız çocuklarımızı en iyi şartlarda yetiştirmek eğitmek onlara hayatın acı yüzünü yaşatarak değil anlatarak öğretmeye çalışmak oluyor. 

Bu aşamadan sonra pek önemli değil o kuş cıvıltılarının dere şırıltılarının arı vızıltılarının eşliğinde sevdiceklerinle kahvaltı yapmak .. Pek önemli değil doğum  günü evlilik yıl dönümü.. Pek önemli değil bir gün ansızın koca bir buket çiçekle eve gelmek .. Pek önemli değil en sevdiği yemeği yapıp ona güzel bi akşam sunmak.. Pek önemli değil birlikte eğlenebileceğimiz lunaparka gitmek .. Pek önemli değil eski günlerdeki gibi çekirdek kolayı alıp parkta yere oturup çitlemek.. Pek önemli değil dizlerine yatıp gökyüzüne bakıp bulutlardan şekil çıkarmak .. 

Kısacası hayattaki zevk aldığın mutlu olduğun pek çok şeyin önemini yitirdiğini acı çekerek anlıyorsun. Bu muydu diyorsun önce.. Bu kadar mıydı? Onca sene hayalini kurduğun her gece düşünmekten gözüne uyku girmeyen hayat bu muydu yani diyorsun. Diyorsun ama olan olmuş biten bitmiş   iş işten geçmiş oluyor.. Sonra önünde pismanliklarla dolu geçireceğin bi hayat karşılıyor seni en sevimsiz haliyle.. 

Not: Bu satırları yazarken yaşanmışlık değil de daha çok gözlemlerimi ön planda tuttum. Her satırını yazarken üzülerek bi çıkar yolu bulmaya çalışarak yazdım.. Yaşanan ve malesef yaşanacak olan bu olaylara dikkat çekmek maksadım .. Okuyan herkeste bi kıvılcım oluşsun istiyorum..