Savrularak, bata çıka nasıl büyüdüm bilmiyorum. Ne küçüklüğüne dönesi var kalbimin ne olduğu yerde kalası var. Küçücüktüm eksik, yaralı, hoyrat, yoksun büyüdüm. Aile ne demek çok bilmem ben, yaşamadım öyle odaları kahkahalı seslerle eğlenmeyi,sohbetler etmeyi, nasıl konuşulur, nasıl vakit geçirilir bilmem ben.İnsanı dibe çöktüren şey bir yuvanın içinde eksik kalmak. Tek başına büyümek  güçtür çünkü çoğu zaman yere düşmüşsündür ve senin elinden tutup kaldıranı beklemezsin yalpalanarak kendin kalkarsın. Sevgi eksikliği oldu mu dışarıdan sana sunulan sevgiye koşarsın o daha çok yaralar seni. Büyüdükçe insan kendine kızar mı ? kızıyor işte ! Hep tek olmak kendi içinde kendinle aile olmak. Büyüyorum dertlerim de büyüyor heveslerim kalmıyor artık eskisi gibi zaman geçtikçe sessizleşiyorum ne yapacağımı bilmeyecek kadar yoruluyorum.. Hayata şüpheyle bakıyorum herşeyi sorguluyorum bazı bazı kendimi de sorguluyorum işin içinden çıkamıyorum!  Bazen çok güçlü bir kız oluyorum bazen dermansız küçücük bir kız oluyorum , bazen taşıdığım yükler ağır geliyor taşıyamıyorum sonra arkamı döndüğümde tek olduğumu hatırlıyorum sonra tekrar kalkıyorum.. Çoğu geceleri ağlıyorum tertemiz rüyalar görmek istiyorum içimi ferahlatacak bir ses olsa yeter diyorum. 'İmrenmek' kelimesini en derin en içten yaşıyorum. Kendimden yoruldum,dualarımın hayrına muhtacım. Silkelenip herşeyden kurtulmak istiyorum yoksa her geçen gün parçalanıyorum. Kalbimde benliğinden sıkışan küçüklüğüm ve ben bin çareye sığınıyoruz...

Eğer güzelse yolunuz bozmayın sonra hep eksik kalıyorsunuz.