Zihnimizin derinliklerinde kendini açığa çıkartmaya çalışan birçok duygu var. Bunlardan, kavuşunca seni dünyanın en mutlusu edeni ancak yollar ayrılınca seni dünyanın en canı yanmış varlığı yapanı; sevgidir. Canın sıkkın olduğu zaman sadece bir fotoğrafına baktığın zaman yüzünde tebessüm oluşturabilen, senin hayatında olduğu sürece sana hiçbir kötülüğün yaklaşamayacağını hissettiren varlıklar aslında kalbinin dipsiz kuyusunda bekleyen duygunun kalbine sığmamasına ve serbest kalmak istemesine yol açan, kalbinde bulunan o küçücük mum alevinin kocaman bir yangın haline gelmesine yol açan minik birer odun parçalarıdır aslında. Sen bu yangını söndürmek için üstüne ne kadar su dökersen dök bu eğer karşındakinin sevgisinin bittiğini kalbine inandıramıyorsa kalbinin o suyu yangını güçlendiren benzine dönüştürmesi kaçınılmazdır. 

Yaşanmaması gereken bir durumdan dolayı gerçekleşmiş ayrılıklar, eğer her ikisinin yaşadıklarına nazaran pasif kalıyorsa o ayrılık, ayrılık değildir. Aradaki mesafe uçurumlar kadar bile olsa aslında o mesafe kendilerine geçmişi hatırlatan ve aralarında kurulmuş kalp bağının gitgide kuvvetlenmesini sağlayan ince bir ayrıntıdır sadece...