Gerçekleri duymak yıkar bazen insanı. Acı derler ya gerçekler için öyledir acıtır insanın yüreğini kalbini... Ne olursa olsun üzülmemek için duymak istemediğimiz gerçeklere hep sağır kalmışızdır. Yalandan hayatlar sürüp yalandan mutlu olmuşuzdur çoğu zaman. Yalanlar tatlı gelir insana acıtmaz canını. Ama yavaş yavaş gelir acısı yalanların... Duymamak için direnseniz de eninde sonunda gelir sonu, yalan mutluluğun malesef ki sonu var bu da yalanın gerçeği.. Yüzleştiğimizde bizi üzen doğrusunu bildiğimiz halde inkar etmekten çekinmediğimiz o yalan artık yalan değildir. Sürekli kaçtığımız arkamıza bile bakamayacak kadar bizi korkak yapan gerçekler için yüzleşme vakti yolun sonudur. Yolun sonu, kendimizi inandirdigimiz o sahte mutlulukların sonu tek gerçek vardır artık biz istemesek bile ona inanmak zorunda kaldığımız onunla yaşamaya mecbur olduğumuz gerçek. Zordur evet kabullenmek, belki tepetaklak olursun hayatta en dibe çeker seni belki... Ama ordan kurtulmayı da sana bırakır hayat, ya en dipte kalıp gerçek bu yolun sonu dersin, ya da mecburen kabullenip mecburen yaşamaya devam edersin. Mecburen yaşıyoruz hayatı yaşadım demek için nasıl yaşadığımız konusunda fikrimiz olmadan... Ya siyah yaşar bazıları hayatı ya beyaz, nettir bazıları hayatta bellidir çizgileri o çizginin ne dışına çıkarlar ne de yeni yollar arar gri yoktur hayatlarında. Ortada kalanlar biziz hayatı gri yaşayanlardanız belkide o yüzdendir hep yarım kalınmışlıklar. Ne siyah seni kabullenir ne beyaz ortada kalıp belirsizlikler içinde olanın içini hiç birisi anlayamadığı için kabullenmez. Peki ya o da kendi içinde yarım kaldıysa tamamlansın isteyip her defasında yarım bırakıldıysa... Herkes gelip bir parçasını aldıysa, kendinden çok başkasına güvenip güvenini, kendisi kadar insanları saf sanmasıyla içindeki iyiliği en kötüsü de hislerini almışlarsa ? Kendiliğinden olmaz hiç birisi hissizlik kendiliğinden olmaz birisinin izi vardır hep izleri bellidir. Ya gözlerinde ya gözyaşlarında ya da belki satır aralarında bellidir izleri, yarım bırakanların.