Elalem ne der ? algısının en büyük düşmanı olup içten içe her hareketinde elalem ne der diye düşünmek kendi aptallığım mıdır yoksa gerçekten herkese faydalı olduğum ama bir o kadar müzdarip olduğum toplum baskısı gerçeğim midir?

Atalarımın sözleri, yaşadıkları, deneyimledikleri benim için çok mühimdir. Kalbi yanmayanın, yorulmayanın dökülmez dilinden diye düşünürüm hep. Kıymetli oluşları bu yüzdendir belki.
Terzi kendi söküğünü dikemez sözü mesela .. En hak verip, en üzüldüğüm sözdür.

Öyle ki dünya üzerinde ki dengeyi en güzel şekilde kurabilecekken kendi dünyasında dengesizler kraliçesi olan elbette vardır da benim kadar başarılı olan inanın yoktur. Canımı yakıyorum, harap oluyorum , benden uzaklaşalı çok oldu dillendirmek bile istemiyorum.

Mesela eskisi gibi hatta hiç sevmiyorum kimseyi, sevemiyorum. Yaşadıklarımdandır belki güvenmiyorum kimseye. Bu böyle aşk acısı çekip yazılan bir yazı değil. Aksine belki yolunda giden tek konudur o lakin hayatta bir aşk yok ki arkadaşlar. Ben hayatı hiçbir zaman toz pembe yaşamadım. Gönül ilişkilerinden ziyade birinci sırada ailem, hayatta ki değerlerim, sevdiklerim oldu. Aslına bakarsanız o sırada hiç ben olmadım belki de bu yüzdendir bu haller kim bilir.

Sizde de oluyor mu? Sanki bu hayat benim değil. Öyle yaşıyorum ki bi kendimi mutlu edemiyorum.
İnsan düşlerinde de mutlu olamacağından korkuyorsa sizce de sorunlar büyük değil midir? Ben neyin hangi safhasındayımdır? Telafisi var mıdır?

Ben nasıl kırdım kendime güveni, nasıl soğudum bu kadar kendimden, nasıl sevebilirim tekrar kendimi, her şeyden önce kendime nasıl yetebilirim. İnsanlara nasıl güvenir nasıl severim onları. Bana cevap vermenizi temenni ediyorum ama benim herkese söylediklerimden farklı..