Ve geldim 22 me. Sorumuz; Nasıl hala ümit edebiliyorum? Yaşamak denen şu illeti çıkarıp atasım var içimden. Gözlerimi kör, kulaklarımı sağır edesim var. Yoksa ben bir ömür böyle bir güneşe, bir kuş cıvıltısına aldanacağım. Yoksa biliyorum gözümde yaş olsa kafamı bir gökyüzüne çevirmekle altolacağım. Neden, niçin hala bekliyorum? Beklemiyorum derken bile bekliyorum. Kendimi ikna edeyim diye oturup konuşuyorum hala saate bakarken, pencereden kapıyı kollarken yakalıyorum. Ümidime mukayyet olamıyorum. İkna edemiyorum onu, gelmeyen olmayacağına. Allahım ikna edemiyorum kendimi. Üzüleceksin sonun da hele bekledikçe daha çok üzüleceksin diyorum ona, yok. Beynimi başka şeyler doldursun çakallıklara gitsin aklım kapıyı bacayı unutayım diyorum. Bak kulağım hala kapıda. Her uzanışımda vura vura çekiyorum oysa bak, akıllanmalıyım. Uslanmalıyım. Bırakmalıyım. Bak hala ayaktayım bak gol bekliyorum. Allahım sen ikna et içimi, koru. Allahım herkesin ümidini koru benimkisini de koru ama benden uzakta, benden koru. Yoksa İflah olmam ben. Yoksa bu masadan donsuz kalkarım ben. Daha çok, kalkamam ben. Şimdi alışamadığım ne varsa, ısrarla ümit ettiğim ne varsa b.klu dereye düşsün ya da ebediyyen sussun yoksa adam olamam ben.