Kabuslarıma çarptım yine bu gece,

Döküldüler etrafa.

Korkular neden bu kadar yıpratır ki insanı ?

Umudu sürerken ekmeğe,ısırmak neden mümkün değil ?

Rüya da koşmak gibi yorulmayı bilmeyen hedefler...

Neden ulaşılmaz,neden yakalamak mümkün değil ?

Çaresizlik terk ettiğin de seni,

Muhtaçlığı gönderdiğin de arkadaş diye sana,

Hayatın da ezilmenin ne olduğunu anlarsın.

Öle dokunur ki insana,

Feleğini şaşarsın.

Kahpece yediğin tokatlar,

Canını acıtsa bile,

Sen farketmeden güçlenirsin,

Hem de o kadar güçlü olursun ki ...

Ezmeyi de öğrenirsin.

Salarken hunharca kötülüğü etrafa.

Bencillik alır kokusunu gelir imdada.

Dost sanarken yersin arkandan bıçağı,

Çeğren eğilir ve kin güdersin düşmana.

Göz yaşların saçıldığında kurşun gibi.

Diner her bir şey.

Birden susar etraf,

Hüzün alır eline hükmü.

Dertler kuşandığında silahı,

Susarsın ve öylece bakarsın,dalarsın.

Anlarsın ki ne korku kaldı etrafta,

Ne de kopan fırtınalar limanda.