Önemsenmemezliğin sınırlarını yaşadığım şu dört saattir sadece düşünüyorum... Okuduğum kitaptaki "Ralph" adlı karakterinin yaptıklarından da birşey anlamadım, annemin göstermeye çalıştığı ufacık sevgi göstergesinin temeli olan kahveden de tat alamadım, Zeynep'in tavırlarına da mutlu olamadım... Bugün yine dışlandım... Duygularım tarafından yine başıboş ve derbeder bırakıldım... Bugün yine 4 saat boyunca kapalı bir telefonun içine hapsoldu haykırışlarım... Duyulmadım... Bende birşey duyamadım... Bugün yine 4 saat boyunca merakın ve kaygının ince çizgilerinde dolaşmaya mahkum edildim... Bu ne zor bir cezadır diye düşündüm... Kime dileneceğimi şaşırdım bugün yeniden... Mesafeleri düşündüm... Ruhsal mesafeleri göz önüne getirdim... Bugün yine uzun saatler boyunca ruhunu benden koparışını izledim, yaşlı gözlerle... Bugün yine sana haykırdık, aklım ve kalbim, duymadığını bildiğimiz o dolu sözlerle... Kulaklarını kapattın bugün 4 saat boyunca bize... Sırt çevirdin... Yaktın viran eyledin yine bizi... Sana olan koruma hissimin ilk defa darbe yediği gün oldu bugün... Ben hiçbir zaman bu kadar ağır bir yükü savurmak zorunda kalmadım... Sonra mesaj attım arkadaşa, haber getirsin, ateş olmuş yüreğime... Biliyordum yoksa ateş olup, onu da yakacaktım... Haber getirdi... Yar demiş ki ben müsait olunca insan dönerim... Utandım kendimden... En yoğun zamanlarımda habersiz kalmasına kıyamadığım kadın arkadaşıyla bu haberi gönderince, kül oldum 4 saatin sonunda... Bugün 4 saat sonra ilk defa kül oldum... Sonra estirdiğin o soğuk rüzgarlar ile savruldum... Altı parçamı sana gönderdim... Onlar da yine senin telefonunun içine hapsoldu... Bir parçamı yazıya ayırıyorum... Kalan 3 parçamı yine sana yollayacağım... 3 saat boyunca her bir parçam sana gelecek... Ya küllerimden doğacağım... Yada artık yok olacağım...