SUSKUN ÇIĞLIKLAR

Hiçbir şey yapmamak,yapamamak..

Sağına doğru yatmışsan bile sol tarafına dönmek için herhangi bir güç hissedememek..çark dişlisi rolü oynamak.Başkaları mutlu olsun diye kendinden eksiltmek.Bir başkasının seni tamamlayamayacağını bile bile yuvarlanmak..yuvarlanmak.

Kendi sessizliğinde ,sessizce haykırmak.Kendi içinde uzun uzun yok oluşlarından aşağı doğru yuvarlana yuvarlana çığ gibi büyümek , kendi içine içine ve sebepsizce.

Sıradan bir varoluş hikayesine adım atmışken ve bu sıradanlıkta rolü sana başkaları biçmişsse…

Kendi kitabına göre bir rol bulursun elbet ama kitabın sayfalarının çok olması kişinin elinde.Rolünde gölge mi olması , rolünün repliğimi olması insanın kendi elinde.Başkalarının kitap yapraklarını çoğalmak,başkalarına replik yazmak…Ufalandım..UF olandım.Kayıtsızca kendimden yaralarıma kabuklandım.

Nedensizce bir çizgi belirir karşında seni ona götüren mi ? yoksa seni sen olmaya iten mi ? bilemezsin..Göremez olursun.Soluna dönmeye dahi üşenen bir kalıp olmuşsun , belki de olmamışsın.

Çünkü sen hep eksiktin,eksiltmiştin.

Suskun çığlıklarımı kimse duymaz,dağ edinmişim içimi o dağa doğru bağırır,haykırır dururum.