Bazen düşünüyorum da gerçekten işi yapan kahraman mı önemlidir ? yoksa o kahramanın acısını çeken yüreğin sahibi mi ? Bazen sebepsiz yere uyanıyorum uykularımdan ve düşünüyorum acaba şuanda ne yapıyordur ? Ben sıcacık yatağımda yatıyorum o … Bana gelip anlatmıyor ne olduğunu ama biliyorum gerçekleri. Onu ondan daha çok hissediyorum. Bir insan sadece sevgilisine yanmaz değil mi ? Sadece sevgilisine yanmaz ….

Ben öyle inandım ben abime yandım. Sevdiğim terk etsin gülümserim . Abim kızsın hayata küserim. Evden çıkıp gittiğinde on yedi yaşlarındaydı . Sanki o kapıdan çıkıp giderken kalbimide beraber götürüyormuşcasına acıyordu içim. Bir yandan erkekliğe leke sürmemek bir yandan annemin üzülmemesi için dik durmak zorunda kaldığım zamanlar aklıma geldikçe gülerim. Ağlasana be kardeşim ! Abin savaşa gidiyor ! Ağlayamazdım yanında kimsenin … Ama paylaşılmayan yalnızlıklar vardır kimsenin bilmediği köşelerde… Diğerler insanlar günlük ihtiyaçların üzüntüsünü çekerken sen kopan yüreğinin parçasını düşünüp durursun . Bir gün gidecek olan abilerinize sarılın. Kokusunu saklayın hayallerinizin en güzel köşelerinde. Abim kahraman tamam ama bana söyler misiniz ben neyim ?