Bahardan mıdır bilmem, gülüyorum  şu sıralar. Nisanın güneşini, mayısın yıldızını seviyorum biraz da... Hep bu ayların geceleri sakin gelir bana, kalemi de bu gecelerde alırım elime. Ortalık sakinleşti mi, ıssızlaştı mı sokaklar, açarım penceremi. Meydan okur kalemim ılık rüzgara. Sokak lambasının verdiği umut ve yıldızların saçtığı huzurla geçiririm aklımdakileri değil, kalbimdekileri kağıda. Bağıra bağıra susarım bu gecelerde. Gözlerim konuşur ben susarım. Kalemim döker içimi kendime. Gözlerim kısılıncaya dek yazarım sustuklarımı. Bazen düşünürüm hayatı, zaten çoğu zaman düşünmek yeterli olur. İrdelemem fazla yaşantımı. Yaşadıklarımı değil, yaşayacaklarımı düşünürüm. Bilhassa geçmiş geleceğimi engeller. Fakat hayal de kurmam gelecek için. Dersimi aldım hayallerimden. Zaten insan görünmek istediği karaktere bürünür hayallerinde. İşte bunun için artık korkmaya başladım hayallerden. Bazen hayallerim yüzünden kendimi tanıyamaz olduğum günlerimi hatırlarım, çok acı ve çok keskin... Hayal kırıklıkları çok keskin, derinden yaralar... 

İşte o gecelerden birinde aldım kalemi elime, çektim kağıdı önüme. Paylaşmak istedim size hislerimi. Ay'ın dağıttığı huzur ve gülüşlerden fazlasıyla faydalanmanız dileğiyle... 

SONSUZLUĞUNUZ HUZUR OLSUN...