Kızlar yine evlerinin bahçesinde biten bir çiçek gibi. Orada açar, orada solar, orada yiterler. Bir kuş gelip koparıp almadıkça. Ki bunu beklerler. Kıştan soğuktan çıktıysa. Sağ kaldıysa hani. Kurutmadıkça kalbini. Kuş ama kuş işte! İster gezer, ister konar, ister kaçar, ister göçer, hatta takla atanları bile mevcuttur. Kuşa güven olur mu hiç? Çiçekse hep bir mevsiminde açar hayatın. Bir taraftan da koparılması gerektiği söylenir ona bir kuş gelmelidir artık. Bekletilir. Bekleyebilsin diye kökleri vardır. Çiçekler hep kuşları beklerler. Peki mümkün mü hiç çiçek olup kuşları kıskanmamak. Aynı olur mu hiç çiçek ile kuş olmak. Kolay mı kuşların gölgesinde açmak. Kolay mı kuşları görüp de gövdeye sarılmak. 

"Çıkarıp atamadığım bu ten benim."Halil Cibran

Virane