Kendine açtığın bu savaşın kazananı malesef ki yok. Sonunda hep kaybederek girmedik mi zaten bu savaşa. Kendimize yenildik her defasında. Her defasında umudun yenildi güvenin yenildi duyguların hislerin senden geriye kalan tek şey bunların bıraktığı yüreğinde ki kocaman boşluk oldu. Daha ne kadar bu yükleri kendimde taşıyabilirim demeden eklendi bir kez daha yenileri omuzlarına. Hayatına her gelen seni senle bırakıp öylece bakti uzaktan. Yenilişine, yavaş yavaş kayboluşuna baktı. Bakan yorulmadı bakmaktan, yorulan belli etmedi bittiğini kaybolduğunu kendi karanlığında. Bataklık gibiydi hayat çırpındıkça çıkmaya çalıştıkça daha çok seni içine alan koca bir bataklık. Ve zamanla çırpınmayı bıraktık çekildikçe çekildik kendi içimize..